Όλοι/ες στις Πορείες μνήμης και αγώνα στις 6 Δεκέμβρη από τα Προπύλαια, στις 12 μ. μαθητική-φοιτητική, στις 6 μ.μ συλλόγων, σωματείων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων.
Έχουν περάσει δεκαέξι χρόνια από τη νύχτα που στη διασταύρωση των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από τις σφαίρες Ειδικού Φρουρού, πυροδοτώντας ένα πρωτοφανές αυθόρμητο αντισυστημικό ξέσπασμα οργής στον ελληνικό λαό.
Η πολιτική που τότε δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο παραμένει ίδια, αν και άλλαξε πολλές μάσκες του συστήματος. Μέχρι και σήμερα αυτή η πολιτική συνεχίζει να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός όλων όσων ωριμάσαμε βίαια μέσω της καπιταλιστικής κρίσης και φτάσαμε στο 2024 να αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια για δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αίμα πολλές γενιές πριν. Κάποιοι επιλέγουν να μας γυρίσουν αιώνες πίσω δηλώνοντας ευθαρσώς ότι αυτά τα δικαιώματα είναι πολυτέλεια.
Ευτυχώς, όμως, δεν καλείται ο ιστορικός του μέλλοντος να μας μιλήσει για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Και αυτό γιατί ο κύκλος της δεν έχει κλείσει. Η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν ο πρώτος γύρος της μάχης που δίνουν μέχρι σήμερα όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Ήταν το πρώτο ξέσπασμα, δυναμικό και ταυτόχρονα αντιφατικό, της περιόδου της κρίσης. Από τότε, ο ιστορικός χρόνος υπήρξε ιδιαίτερα συμπυκνωμένος: μνημόνια, κοινωνική καταστροφή και πολιτική κατάρρευση, αλλά και εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους. Κι αν τελευταία φαινόταν να αναπτύσσεται ένα ρεύμα χαμηλών προσδοκιών και αναμονής, οι μέρες αυτές μάς θυμίζουν ότι το ρήγμα δεν κλείνει και τελικά όλα κρίνονται στους δρόμους.
Όλοι/ες στις Πορείες μνήμης και αγώνα στις 6 Δεκέμβρη από τα Προπύλαια, στις 12 μ. μαθητική-φοιτητική, στις 6 μ.μ συλλόγων, σωματείων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων.
