Οι διαδηλώσεις στην επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου δεν είναι μια ακόμα «ρουτίνα». Αλλά ένας κρίκος στην αλυσίδα των κινητοποιήσεων του εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Για δουλειά ενάντια στην κόλαση της ανεργίας και της ελαστικής εργασίας. Για παιδεία, ενάντια στην κατάρτιση της αγοράς και τους ταξικούς φραγμούς στην μόρφωση. Για ελευθερία ενάντια στην κλιμάκωση της αντιδραστικής επίθεσης σε όλη την Ευρώπη, την ποινικοποίηση των αγώνων, την καταστολή, την μόνιμη επιτήρηση που ξεκινάει από την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και τις διακρίσεις ενάντια στην νεολαία.
Στις σύγχρονες συνθήκες της υγειονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης και την εξελισσόμενη οικονομική αποκτά και ένα χαρακτήρα. Αυτό της αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – εργοδοσίας, σε ένα περιβάλλον όπου ο θάνατος σχεδόν 100 ανθρώπων ημερησίως τείνει να γίνει κανονικότητα.
Και αν η δολοφονία ενός 15χρονου μας κάνει να θλιβόμαστε για όσα ο ίδιος δεν πρόλαβε να ζήσει καθώς «έκλεψαν τα όνειρα του, τα πρόλαβε μια σφαίρα» όπως λένε και οι στίχοι του συγκροτήματος Αρχάνθρωποι, σήμερα καλούμαστε να δούμε μια άλλη οπτική.
Σε τι κόσμο θα ζούσε ο Γρηγορόπουλος αν ο Κορκονέας δεν του στερούσε τη ζωή;
Σίγουρα θα βρισκόταν αντιμέτωπος με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και της Διαμαντοπούλου. Θα ακολουθούσε ο εργασιακός μεσαίωνας στα πλαίσια του οποίου αν και εφόσον ολοκλήρωνε κάποια σχολή ίσως να βρισκόταν σε μια σχετικά καλύτερη μοίρα. Θα έβρισκε τα μνημόνια (μπλε, πράσινα και ροζ) και θα έβλεπε τα όνειρά του να πηγαίνουν πίσω για ακόμη μια φορά. Θα εργαζόταν σε Μαύρες Παρασκευές και Λευκά Σάββατα, με τα αφεντικά του να ζητούν όλο και περισσότερα και να δίνουν όλο και πιο λίγα. Θα έπρεπε να πάρει θέση απέναντι στα ναζιστικά και φασιστικά μορφώματα, τα οποία βρήκαν γόνιμο έδαφος με τις ευλογίες, ΜΜΕ, εκκλησίας, εργοδοσίας και μερίδας αστικών κομμάτων. Θα γινόταν μάρτυρας γυναικοκτονιών, δολοφονιών ομοφυλόφιλων από «λεβέντες» και πνιγμούς και φυλακίσεις μεταναστών. Θα ζούσε σε μια κοινωνία του «ωχ δεν βαριέσαι, έχει ο θεός»
Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά της κοινωνίας
Θα μάθαινε για εκείνους που αρνήθηκαν να δεχτούν την ζωή που τους πέταξαν κυβερνήσεις, εργοδότες και τροικανοί. Θα έβλεπε τις απεργίες κόντρα σε νόμους που καταστρέφουν όλα όσα κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες εδώ και δεκαετίες. Θα μάθαινε για ένα πραγματικό μάγκα ο όποιος στάθηκε μπροστά στους «λεβέντες» μια νύχτα στο πέραμα αρνούμενος να το βάλει στα πόδια. Θα έβλεπε το πέπλο σιωπής πάνω από την βία ενάντια στις γυναίκες να σπάει. Θα έβλεπε νέους αγώνες να ξεπηδάνε για την υπεράσπιση της φύσης ενάντια στα mall και τα καζίνο. Θα έβλεπε τους υγειονομικούς και τους αλληλέγγυους προς αυτούς, να απαιτούν ΜΕΘ, δημόσια περίθαλψη για όλους. Θα έβλεπε κι άλλα, τα όποια είναι τόσα πολλά που δεν τα θυμόμαστε με την πρώτη.
Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση: «Με ποια πλευρά της κοινωνίας είμαστε».
Εμείς ως Εργατική Λέσχη Ν. Ιωνίας έχουμε επιλέξει την δεύτερη.
Καλούμε στις κινητοποιήσεις με αφορμή την συμπλήρωση 13 ετών από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα και την Εξέγερση την όποια αυτή πυροδότησε.
