Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη 18η Σεπτέμβρη 2013 και όλα όσα ζήσαμε από εκείνη τη μαύρη μέρα μέχρι σήμερα, ένα χρόνο μετά. Ο θάνατος του Παύλου Φύσσα ήταν πολιτική δολοφονία. Ο θάνατος του Παύλου Φύσσα από τη μαχαιριά του φασίστα Γ.Ρουπακιά κάτω από τα μάτια της αστυνομίας και το πώς χρησιμοποιήθηκε από τα συστημικά ΜΜΕ προς όφελος των κυβερνητικών συμφερόντων, μέχρι και σήμερα ακόμα, είναι για το λαό μια αμείλικτη, διαρκής υπενθύμιση και συμπύκνωση όλων αυτών που βιώνουμε στην πόλη μας, στις γειτονιές μας, στη δουλειά μας τα τελευταία χρόνια. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης που έχει oδηγήσει την κοινωνία στη φτώχεια, την εξαθλίωση, την απελπισία και τον εκφασισμό. Η βαθιά αντιδραστική αυτή κυβέρνηση εξασφαλίζει την επιβολή της πολιτικής ΕΕ και ΔΝΤ και των μνημονίων με βασικό εργαλείο την αστυνομία και τους υπόλοιπους μηχανισμούς καταστολής, ενώ την ίδια στιγμή ανέχεται, αν όχι επιδιώκει, τη εκκόλαψη της ναζιστικής ιδεολογίας και της εμφυλιοπολεμικής ρητορείας στα σώματα ασφαλείας. Υποθάλπει τη ρατσιστική βία, την εργοδοτική ασυδοσία και την παρακρατική τρομοκρατία. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η Χρυσή Αυγή αναβαθμίστηκε σε «επίσημο» πολιτικό κόμμα με δημόσια παρουσία. Δεν εμφανίστηκε από το πουθενά και σίγουρα δεν είναι μια παραφωνία στη «δημοκρατία» μας, αλλά το βίαιο τέκνο της κρίσης του καπιταλισμού και του πολιτικού συστηματος. Και ενώ η ίδια η Χ.Α., υποκριτικά, καταγγέλει το «σάπιο πολιτικό κατεστημένο» δεν λέει κουβέντα για το σάπιο οικονομικό κατεστημένο, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους – αυτούς που αποτελούν την πηγή της διαφθοράς- αλλά ούτε και για τις παχυλές επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν. Το διαρκές καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που μας επιβάλουν καθημερινά δεν είναι ικανό να κάμψει την αντίσταση του μαχόμενου εργατικού λαϊκού κίνηματος, ούτε την οργή και τις ελπίδες των νέων. Προπάντων, δεν πρόκειται να μας αποκόψει από τη συλλογική μας μνήμη. Ο οργανωμένος λαός ξέρει να αντιστέκεται κάθε φορά που αυτό είναι αναγκαίο. Από την ΕΑΜική εθνική αντίσταση, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου στο παρελθόν ως τους λαϊκούς εργατικούς αγώνες του σήμερα. Μπορούμε να ανατρέψουμε το μαύρο μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι αντιδραστικές κυβέρνήσεις, οι εγκληματίες της Χ.Α. και το Κεφάλαιο, αντλώντας δύναμη και ελπίδα από τους συλλογικούς αγώνες. Υψώνουμε το ανάστημά μας μπροστά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Χτίζουμε δεσμούς αλληλεγγύης και αγωνιζόμαστε για αξιοπρεπή ζωή, ελευθερία και πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά. Υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά και δημοκρατικά μας δικαιώματα. Δημιουργούμε στις γειτονιές μας ένα πλατύ αντιφασιστικό ενωτικό μέτωπο, που θα στείλει ξανά, τους εγκληματίες της Χ.Α. και την ιδεολογία τους, στους υπονόμους της ιστορίας. Ένα χρόνο μετά,βρισκόμαστε στο δρόμο.Την Πέμπτη 18/09,στις 18:00 στην Παναγή Τσαλδάρη,στο Κερατσίνι.

This entry was posted in Αναδημοσιεύσεις