Διότι δεν συνεμορφώθην…
“Ο μόνος τρόπος
“Ο μόνος τρόπος για να ζήσει
και να πεθάνει κανείς σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ
είναι να ζήσει και να πεθάνει
για ένα ΙΔΑΝΙΚΟ”
Δημήτρης Γληνός
Π Ρ Ο Σ
Την κ. Πταισματοδίκη Θεσσαλονίκης
του ΙΣΤ’ Προανακριτικού Τμήματος
Ε Γ Γ Ρ Α Φ Ε Σ Ε Ξ Η Γ Η Σ Ε Ι Σ
Tου Ηλία Σμήλιου του Νικολάου, κατοίκου Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης, οδός Πατρ. Γρηγορίου Ε’ 1.
Θεσσαλονίκη 25 Ιανουαρίου 2017
Σχετικά με την προκαταρκτική εξέταση που διεξάγετε για την υπ’ αριθμ. ΒΜ Α2016/30909 δικογραφία, κατόπιν παραγγελίας του κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, και η οποία διενεργείται μετά από την με αριθμό πρωτοκόλλου 1047/3/26-β’/2-11-2016 «υποβολή προανακριτικού υλικού» του ΑΤ Πλατείας Δημοκρατίας, σας δηλώνω ότι αρνούμαι ρητά και κατηγορηματικά την περιγραφή των γεγονότων, όπως αυτά αποτυπώνονται στη σχηματισθείσα δικογραφία, καθώς και τις δήθεν ενδείξεις τέλεσης τυχόν αξιόποινων πράξεων.
Όλα όσα αναφέρονται στις καταθέσεις των τριών αστυνομικών οργάνων αλλά και σε αυτήν της Προέδρου του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου είναι παντελώς αβάσιμα, αναληθή, ανυπόστατα, αήθη, ψευδή και συκοφαντικά για το πρόσωπό μου και κατασκευάστηκαν με μοναδικό σκοπό να πλήξουν το συνεχώς διογκούμενο κίνημα κατά της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας. Θέτω λοιπόν υπόψη σας τα ακόλουθα:
Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016 (όπως και προηγούμενες και τις επόμενες Τετάρτες) εκατοντάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και συνταξιούχοι συγκεντρωθήκαμε στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης (όπως και σε πολλά άλλα Ειρηνοδικεία σε όλη την Ελλάδα) για να διαμαρτυρηθούμε και να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στην κυβερνητική πολιτική της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών και να αντισταθούμε στην αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.
Οι μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται κάθε Τετάρτη στα Ειρηνοδικεία εκφράζουν την καθημερινά διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική αυτή που, στο όνομα της οικονομικής κρίσης, οδηγεί όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού μας στην απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των οικονομικά ισχυρών της χώρας βαίνουν αυξανόμενα. Εκφράζουν τη συσσωρευμένη οργή της κοινωνικής πλειοψηφίαςπου βλέπει τις χιλιάδες απολύσεις και τα δυσθεώρητα ποσοστά της ανεργίας, την ελαστική υποαμειβόμενη ή και απλήρωτη εργασία, τις συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων, την επιβολή όλο και περισσότερων φόρων και χαρατσιών στα φτωχά λαϊκά στρώματα, την αμφισβήτηση ως πανκοινωνικό δικαίωμα και τη διάλυση των υπηρεσιών υγείας, παιδείας και πρόνοιας ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες δις ευρώ χαρίζονται στις τράπεζες, η δημόσια γη γίνεται φιλέτο και τα δημόσια αγαθά παραχωρούνται “έναντι πινακίου φακής” στο εγχώριο και το διεθνές κεφάλαιο και οι οικονομικά ισχυροί μπορούν ανεξέλεγκτα να κλείνουν επιχειρήσεις και να απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους, να φοροδιαφεύγουν και να λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο. Έκφραση λαϊκής οργής και αγανάκτησης για μία πολιτική που συνυπογράφεται από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων εννιά χρόνων, την Ε.Ε. και γενικά τους θεσμούς του παγκόσμιου κεφαλαίου και η οποία ξεκάθαρα στοχεύει στην έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση του από καλύτερες θέσεις, στέλνοντας το λαό στα τάρταρα.
Μια πολιτική που, αφού μας στέρησε τη δουλειά και το ψωμί, αφού άφησε χιλιάδες οικογένειες στο σκοτάδι και την παγωνιά έρχεται σήμερα να “βάλει χέρι” και σε ό,τι απέμεινε από τη λαϊκή περιουσία: το σπίτι ή το μικρό οικόπεδο της λαϊκής οικογένειας, το μαγαζάκι του μικροεπαγγελματία ή το χωράφι του μικρού αγρότη. Γιατί σ’ αυτό ακριβώς στοχεύει το θεσμικό πλαίσιο των πλειστηριασμών και κατασχέσεων έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά το 3ο μνημόνιο: οι τράπεζες (και το κράτος) να μπορούν να πάρουν πολύ πιο εύκολα, γρήγορα και φτηνά το σπίτι και ότι άλλο μπόρεσε κάθε λαϊκή οικογένεια να φτιάξει με τη δουλειά και τον ιδρώτα μιας ζωής.
Αυτή η πολιτική είναι ο πραγματικός υποκινητής των συγκεντρώσεων στα Ειρηνοδικεία και της έκφρασης της λαϊκής οργής, χωρίς να χρειάζεται να παίξω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος από τους συγκεντρωμένους έναν τέτοιο ρόλο, όπως μου αποδίδεται στη σχηματισθείσα δικογραφία.
Επιπρόσθετα, και εγώ και οι εκατοντάδες πολίτες που συγκεντρωνόμαστε κάθε Τετάρτη στα Ειρηνοδικεία δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς που πρώτοι χτυπήθηκαν από την κρίση και κινδυνεύουν σήμερα τα σπίτια τους και την άρνησή μας να γίνουμε εμείς τα επόμενα θύματα αυτής της πολιτικής. Υπερασπίσαμε, για να αναφέρουμε κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις στις 20/7, στις 28/9 και στις 23/11 το ένα και μοναδικό σπίτι του συμπολίτη μας Μιχάλη Π. και της εξαμελούς οικογένειάς του, στην οποία ο ίδιος και ένα παιδί είναι ΑΜΕΑ. Και όπως χαρακτηριστικά αναρωτιέται και ο ίδιος ο αποδέκτης της αλληλεγγύης μας Μιχάλης Π., σε επιστολή του προς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση (επισυνάπτεται), με την ασκηθείσα δίωξη τιμωρούμαστε μαζί μ’ αυτόν που η κυβερνητική πολιτική του σε τα πάντα και εμείς για την αλληλεγγύη μας. Υπερασπιστήκαμε ακόμη στις 19/10 (και γι αυτή την υπόθεση εγκαλούμαι προσωπικά) ένα μικρό οικόπεδο (και εν δυνάμει κατοικία) που κατά παράβαση της απόφασης της συντονιστικής επιτροπής των συμβολαιογραφικών συλλόγων και της αποχής που είχαν κηρύξει, προσπάθησε να βγάλει σε πλειστηριασμό η ίδια η πρόεδρος των συμβολαιογράφων κ. Μπιλίση – Χρουσαλά, ερχόμενη μάλιστα σε έντονη λεκτική αντιπαράθεση με άλλη συνάδελφό της στην έδρα, και η οποία γι αυτό το λόγο δήλωσε ότι αποχωρεί. Εγκαλούμαι εγώ και όχι η πρόεδρος των συμβολαιογράφων, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει. Όμως η αλληλεγγύη, αντίθετα με την (με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο) αρπαγή, δεν αποτελεί αδίκημα!
Ο σχηματισμός δικογραφίας από το Α.Τ. Πλατείας Δημοκρατίας και η στοχοποίησή μου αποτελεί πρόκληση για τα δημοκρατικά δικαιώματα του τόπου και παραπέμπει στις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας. Πρόκειται για μια καθαρά πολιτική δίωξη, κατά την οποία στοχοποιούμαι προσωπικά σε μια προσπάθεια εκφοβισμού της κοινωνικής πλειοψηφίας, αποδυνάμωσης του όλο και πιο μαζικού κινήματος αντίστασης στην απάνθρωπη – κανιβαλική κυβερνητική πολιτική και επιβολής της αντίληψης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην κοινωνική βαρβαρότητα. Στοχοποιούμαι προσωπικά, όμως μαζί μου διώκεται ένα ολόκληρο κίνημα, τα σωματεία των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, οι τοπικές και κοινωνικοπολιτικές συλλογικότητες και οι φοιτητικοί σύλλογοι που συναποτελούμε τοΣυντονισμό Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης και μέσα από τη δημοκρατία των συνελεύσεών μας συναποφασίσαμε να αντισταθούμε στην αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, να υπερασπιστούμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου σ’ αυτή τη χώρα να ζει με αξιοπρέπεια. Κι αυτό δεν είναι αδίκημα!
Γιατί είναι συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολίτη αυτής της χώρας η διασφάλιση των αναγκαίων για τη ζωή, όπως η στέγη, η τροφή, το ρεύμα, το νερό. Είναι ταυτόχρονα δικαίωμα των πολιτών να αγωνίζονται για να τα κερδίσουν ή να μην τους τα στερήσουν. Και είναι τελικά συνταγματική υποχρέωση των πολιτών (με ιστορικούς αγώνες του λαού μας συνδεδεμένη) η προάσπιση του Συντάγματος απέναντι σ’ αυτούς που ακυρώνουν την εκφρασμένη λαϊκή βούληση (όπως η μετατροπή του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ») και υπογράφουν διεθνείς συμβάσεις (μνημόνια) που καταστρατηγούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα για την πληρωμή ενός απεχθούς δημόσιου χρέους, το οποίο προς χάριν του λαού δεν δημιουργήθηκε αλλά από το λαό πρέπει να πληρωθεί.
Το Σύνταγμα μας, που υποχρεώνει το κράτος να εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλους, δεν τηρείται όταν σε καιρό γενικευμένης οικονομικής αδυναμίας απελευθερώνονται οι πλειστηριασμοί. Το Σύνταγμα μας δεν τηρείται όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι στερούνται βασικών αγαθών για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Το Σύνταγμα της Ελλάδας και κατ’ επέκταση η έννομη τάξη δεν απειλούνται από αυτούς που στο όνομα του αντιδρούν στο γενικευμένο ξεπούλημα ιδιωτικής αλλά και κρατικής περιουσίας για να πληρωθεί ένα μη βιώσιμο χρέος. Δεν είναι οι τράπεζες οι θεματοφύλακες του πολιτεύματος μας. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι σύμφωνα με το αρ. 120 παρ. 4 “H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”. Βία είναι οι άστεγοι, οι πλειστηριασμοί λαϊκής περιουσίας, το κομμένο ρεύμα, τα τηλεφωνήματα των εισπρακτικών, οι δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές. Βία είναι το 1 και πλέον εκατομμύριο ανασφάλιστων συμπολιτών μας και όλα τα παραπάνω κάθε μέρα καταφέρνουν να καταλύσουν το Σύνταγμα της Ελλάδας.
Στη βάση αυτών ακριβώς των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μου συμμετείχα και εγώ μαζί με εκατοντάδες άλλους συμπολίτες στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και περιουσίας στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης. Και μιας ακόμη όμως υποχρέωσης, πολύ σημαντικής για μένα, μια που είμαι δάσκαλος και ταυτόχρονα γονιός ενός 13χρονου παιδιού. Θέλω όταν κάποτε τα παιδιά μας τη κρίσιμη ερώτηση μας κάνουν: «Εσύ τι έκανες για όλα αυτά;» να μπορώ, κοιτώντας τους στα μάτια, να απαντήσω: «Μαζί με άλλους φτωχούς ανθρώπους αγωνίστηκα για το μέλλον μας, για το μέλλον σας»!
Είναι φανερό λοιπόν, ότι δεν τελέστηκαν ούτε από εμένα αλλά ούτε από κανέναν άλλον συμμετέχοντα στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά των πλειστηριασμών, τα αδικήματα για την τέλεση των οποίων διενεργείτε προκαταρκτική εξέταση. Το κίνημα αυτό δεν έχει «υποκινητή» αλλά είναι ενιαίο, συναποφασίζει τις δράσεις του και ενεργεί από κοινού.
Αντιθέτως, προκύπτει τέλεση σοβαρών αδικημάτων εκ μέρους όσων κατέθεσαν ενόρκως κατά τη σχηματισθείσα δικογραφία, όπως αυτά της ψευδορκίας (μάρτυρα), της συκοφαντικής δυσφήμισης, της ψευδούς καταμήνυσης κ.ά., για τα οποία θα υποβληθούν οι απαραίτητες εγκλήσεις με τη νόμιμη διαδικασία, κατά των προσώπων που τα έχουν τελέσει (οι τρεις αστυνομικοί που κατέθεσαν, η Πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου και όποιοι άλλοι αποδειχθεί ότι έχουν τελέσει αυτά ή άλλα αδικήματα), εντός του αμέσως επομένου χρονικού διαστήματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι η άδεια που μας επέδειξε η κ. Μπιλίση την 19-10-2016, με βάση την οποία ισχυρίσθηκε ότι είχε δικαίωμα, κατά τη γνώμη της, να προχωρήσει στον πλειστηριασμό, είναι άλλη, διαφορετική από αυτές που εγχείρισε στο ΑΤ Πλατείας Δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα έγγραφο της Τράπεζας Πειραιώς, με το οποίο η Τράπεζα ζητούσε – απαιτούσε τη διενέργεια του πλειστηριασμού εκείνη τη ημέρα.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
Και θεωρώντας ότι αποτελεί χρέος της Δικαιοσύνης να διαφυλάξει τα προαναφερθέντα συνταγματικά μου δικαιώματα και υποχρεώσεις αλλά και να σταθεί ενάντια και μακριά από τις πρακτικές της ποινικοποίησης του φρονήματος και της κοινωνικοπολιτικής έκφρασης και δράσης
και με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος μου
ΖΗΤΩ: Να μην ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον μου για κανένα απολύτως αδίκημα.
Συνημμένα σας προσκομίζω:
1) 65 Ψηφίσματα συμπαράστασης από σωματεία, συλλόγους, κοινωνικούς φορείς και πολιτικές οργανώσεις, με τα οποία ζητείται η παύση κάθε δίωξης εναντίον των μελών του Συντονισμού Συλλογικοτήτων, για τα οποία διενεργούνται προκαταρκτικές εξετάσεις.
2) Επιστολή του Μιχάλη Π……, πολύτεκνου και ΑΜΕΑ, την πρώτη κατοικία του οποίου προσπάθησε να εκπλειστηριάσει η Τράπεζα Πειραιώς τέσσερις φορές εντός του 2016. Η επιστολή δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ» στις 21-1-2017.
3) Την απόφαση περί αποχής των συμβολαιογράφων για 19-10-2016.
4) Ατομική Δήλωση συνδικαλιστών, κοινωνικών αγωνιστών, φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων, επαγγελματιών, οι οποίοι δηλώνουν, μεταξύ άλλων, ότι προσέρχονται αυτοβούλως κάθε Τετάρτη στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης κατά τη διενέργεια των πλειστηριασμών, ότι στηρίζουν τις δράσεις του Κινήματος, ότι η σχηματισθείσα δικογραφία είναι αβάσιμη και ανυπόστατη και ότι ήταν ο καθένας από τους δηλούντες «εκεί», και έπραξαν αυτό που όριζε η συνείδησή τους, δηλ. να προστατέψουν τα δικαιώματα των συμπολιτών μας, που ρημάζονται από την ανέχεια, τους φόρους και την ανεργία.
5) ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ συνδικαλιστών, κοινωνικών αγωνιστών, φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων, επαγγελματιών, «Ήμουν κι εγώ εκεί, στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης, για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας»
[ακολουθεί κατάλογος 59 μαρτύρων, αγωνιστών του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς από τη Θεσσαλονίκη και όλη την Ελλάδα, περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων, ευρωβουλευτή και πρώην βουλευτών,εκλεγμένων εκπροσώπων σε ομοσπονδίες, σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους κ.ά., με πρώτο τον Μιχάλη Π., που ο αγώνας για τη σωτηρία του σπιτιού του έβαλε “φωτιά στα μπατζάκια” της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας]
