Την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου η Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας πραγματοποίησε μια ιδιαίτερα ζωντανή εκδήλωση με αφορμή το βιβλίο «Να πεις την ιστορία μου» των Ελένης Μαυρούλη και Ελένης Παγκαλιά (εκδ. ΚΨΜ).
Η εκδήλωση άνοιξε με τοποθέτηση εκ μέρους της Λέσχης, που παρουσίασε τους βασικούς άξονες του βιβλίου:
την ανάδειξη της καθημερινότητας της κατοχής,
την αποδόμηση του κυρίαρχου αφηγήματος περί “αυτοάμυνας” και “αναλογικότητας”,
και την ανάγκη να μετατραπεί η ενημέρωση σε πράξη και η συγκίνηση σε δράση.
Τονίστηκε ότι η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά πολιτική στάση και διεθνιστική πράξη·
ότι οι φωνές των λαών, οι κινητοποιήσεις, τα πανεπιστημιακά και εργατικά κινήματα αποτελούν την πιο ουσιαστική απάντηση στη συνενοχή των κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών.
Η συγγραφέας Ελένη Παγκαλιά μίλησε για τη διαδικασία συγγραφής του βιβλίου και τις πηγές του, για τη σημασία της τεκμηριωμένης αντι-αφήγησης, αλλά και για το πώς οι “εκεχειρίες” και οι “συμφωνίες ειρήνης” λειτουργούν ιστορικά ως μηχανισμοί παγίωσης της κατοχής.
Συνδέοντας την τρέχουσα “εκεχειρία” με προηγούμενες “ειρηνευτικές” διαδικασίες, ανέδειξε το πόσο κρίσιμο είναι να μη χαθεί η δράση και η φωνή των κινημάτων την ώρα που το βλέμμα του κόσμου αποστρέφεται.
Ο ιστορικός Γιώργος Μιχαηλίδης τοποθετήθηκε για τη διαχρονία της αλληλεγγύης προς τους λαούς που αντιστέκονται, για τον ρόλο που έπαιξαν διεθνώς τα αντιπολεμικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, και για τη σύνδεσή τους με τις σημερινές πρωτοβουλίες — από το March to Gaza και τη Flotilla to Gaza, μέχρι τις φοιτητικές καταλήψεις και τα συνδικάτα που μπλοκάρουν στρατιωτικά φορτία.
Τόνισε ότι η αλληλεγγύη δεν είναι “ηθικό καθήκον”, αλλά δύναμη που αλλάζει τους συσχετισμούς.
Ακολούθησε πλούσια συζήτηση με το κοινό, γύρω από ερωτήματα όπως:
– Υπάρχει σήμερα πραγματική “λύση” για την Παλαιστίνη;
– Τι σημαίνει “ειρήνη” χωρίς δικαιοσύνη;
– Ποια μορφή μπορεί να πάρει η διεθνιστική δράση σήμερα, στις γειτονιές, στα σχολεία, στα σωματεία;
Οι παρεμβάσεις κινήθηκαν με έντονο ενδιαφέρον, αναδεικνύοντας την ανάγκη να συνδεθούν οι τοπικοί αγώνες με τη διεθνή αλληλεγγύη.
Η βραδιά έκλεισε με το μήνυμα ότι η πράξη είναι αυτή που κρατά ζωντανή την αλήθεια·
και ότι κάθε χώρος που μένει ανοιχτός στη συλλογική σκέψη και στη δράση είναι ένα μικρό ανάχωμα απέναντι στη σιωπή και την κανονικότητα της βαρβαρότητας.
Όπως ειπώθηκε στο κλείσιμο:
«Να πούμε την ιστορία – σωστά, ολόκληρα, δυνατά. Γιατί η σιωπή είναι πάντα με το μέρος των δυνατών. Κι εμείς δεν στεκόμαστε εκεί.»
