Αγγλικός Τίτλος: The Class
Αυθεντικός Τίτλος: Entre les murs
Είδος: Κοινωνική, Δραματική
Διάρκεια: 128′
Γλώσσα: Γαλλικά, Bambara, Ισπανικά
Χώρα: Γαλλία
Εταιρεία Διανομής: Ama Films
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 23/10/2008
Σκηνοθεσία: Laurent Cantet
Σενάριο: Laurent Cantet, Robin Campillo, François Bégaudeau (σενάριο, βιβλίο)
Ηθοποιοί: François Bégaudeau (François Marin), Agame Malembo-Emene (Agame), Angélica Sancio (Angélica), Arthur Fogel (Arthur), Boubacar Toure (Boubacar)
Βρισκόμαστε σε μια τάξη μαθητών γύρω στα 13 με 15, στη Γαλλία, και καθηγητής είναι ο Φρανσουά, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει διάφορες νοοτροπίες, κουλτούρες, χούγια από παιδιά που προέρχονται από διαφορετικές χώρες, θρησκείες, ηλικίες και έχουν διαφορετικές συνήθειες. Αυτό που διαχωρίζει το Φρανσουά από τους υπόλοιπους καθηγητές είναι η ειλικρίνειά του. Τους τη λέει, αλλά ταυτόχρονα τους σέβεται, τους κάνει πλάκα και ταυτόχρονα προσπαθεί να τους καταλάβει. Δεν λείπουν όμως οι συγκρούσεις τόσο των μαθητών μεταξύ τους όσο και μεταξύ καθηγητή και μαθητών. Φυσικά ο Φρανσουά δεν παρουσιάζεται σαν άγιος. Απαιτεί να του μιλούν στον πληθυντικό αλλά και βρίζει δύο μαθήτριες. Έτσι τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο.
Ε, λοιπόν, όσο κι αν λέμε πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη σε σχέση με εμάς εδώ πέρα σφάλλουμε. Η ταινία έρχεται πανηγυρικά να μας αποδείξει πως ακριβώς τα ίδια σκηνικά με τους Έλληνες μαθητές βιώνουν και οι Γάλλοι. Και μπορούμε να πιστέψουμε την ταινία 100%, μιας και ο καθηγητής και οι μαθητές υποδύονται τους εαυτούς τους. Δεν πρόκειται δηλαδή για ηθοποιούς, αλλά για τα πραγματικά πρόσωπα (και γεγονότα) που έζησε ο Φρανσουά σαν καθηγητής, τα κατέγραψε στο βιβλίο του και τα γύρισε σε ταινία.
Παρακολουθούμε πως γίνονται κανονικά τα μαθήματα στην τάξη (πρώτη φορά ίσως που είναι τόσο ρεαλιστικά τα πράγματα), βλέπουμε τους μαθητές “του τελευταίου θρανίου”, τους καλούς μαθητές, τους μετανάστες (από την Κίνα ως το Μάλι), μια μικρογραφία της σημερινής Γαλλίας με λίγα λόγια. Ο Φρανσουά προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με όλους αυτούς αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Στην τάξη ξεκινάνε συζητήσεις για ποδόσφαιρο, σεξουαλικότητα, την “Πολιτεία” του Πλάτωνα, κ.ά. Ταυτόχρονα ο καθηγητής τους βάζει σαν εργασία να σχηματίσουν τα πορτρέτα τους. 
Δηλαδή να περιγράψουν τους εαυτούς τους, τα χόμπι τους, τις φιλοδοξίες τους. Προσπαθεί να τους κάνει να επικοινωνήσουν μεταξύ τους αλλά και μαζί του. Προσπαθεί να τους νιώσει. Αλλά τα εμπόδια είναι η αντίληψη που έχουν οι μαθητές για τη σχέση μαθητή -δασκάλου, η ηλικία, αλλά και η αντίδραση σε όλο το σύστημα που βγάζουν οι μαθητές, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε το ρόλο του καθηγητή. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου η Κούμπα του αντιμιλά και όταν τη ρωτά για ποιο λόγο τα έχει μαζί του φέτος, ενώ πέρσι τα πήγαιναν μια χαρά εκείνη του απαντά πως πλέον είναι μεγάλη και δε μπορεί να μείνει για πάντα κοριτσάκι.
Το φιλμ κλείνει με το Φρανσουά να ρωτά τους μαθητές του τι αποκόμισαν από αυτή τη σχολική χρονιά πριν τους αποχαιρετήσει για το καλοκαίρι. Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα αλλά δε θα το κάνω. Θα προσθέσω μόνο πως ο Σων Πεν, που ήταν ο Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής που έδωσε το Χρυσό Φοίνικα στο φιλμ δήλωσε πως η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα. Και εκτός αυτού πραγματικά νομίζεις ότι βρίσκεσαι και ο ίδιος μέσα στην τάξη. Θα πρέπει να τη δουν οπωσδήποτε όλοι οι παιδαγωγοί.
Πηγή: Sevenart
