Χάππυ Νταίη
1976 Σενάριο, Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρωταγωνιστούν: Σταύρος Καλάρογλου, Στάθης Γιαλέλης, Ζωρζ Σαρρή, Γιώργος Μοσχίδης, Κωνσταντίνος Τζούμας, Δημήτρης Πουλικάκος, Νίκος Μπουσδούκος, Κώστας Φυσσούν
H Μακρόνησος δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στο «Χάππυ Νταίη» του Παντελή Βούλγαρη. Όπως κανείς δεν αναφέρεται στην Ελλάδα, τους κομμουνιστές, την εξορία, την ίδια τη βασίλισσα ή τον εμφύλιο που στην αυλαία της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν ακόμη νωπός – αν θεωρήσει κανείς απατηλά πως κατάφερε ποτέ να στεγνώσει σαν πληγή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Ανώνυμο ξερονήσι μιας αλληγορικής πραγματικότητας που άλλοτε μοιάζει με νεο-ρεαλισμό και άλλοτε με ένα (αρχαίο) θέατρο του παραλόγου, η Μακρόνησος φιλοξενεί μια κοινωνία στα όρια της «αποκάλυψης», φτιαγμένη από σύμβολα, ήχους και εικόνες που αντανακλούν την ιστορική πραγματικότητα με ένα τρόπο σχεδόν στα όρια του ασυνείδητου, ένα άλλο ξερονήσι όπου εξορίζονται οι μνήμες όταν πια δεν αντέχεις άλλο να τις ανακυκλώνεις στο μυαλό σου.
Η ζωή στο «Χάππυ Νταίη» είναι ταυτόχρονα ξέγνοιαστη και μια κόλαση, ένα καλοκαιρινό διάλειμμα και μια φυλακή, μια ειρωνία (σαν τον τίτλο του φιλμ) και μια αντίθεση που καίγεται κάτω από τον καυτό ήλιο (σε ένα επίτευγμα του Γιώργου Πανουσόπουλου) και όμως παραμένει γεμάτη ενέργεια (σαν ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου που υπογράφει το κλασικό soundtrack), ωθούμενη λες από μια ανώτερη δύναμη που λέγεται «εμπειρία», καθώς ο Βούλγαρης θυμάται όσα έζησε και τα αναπαριστά στο τελειώμα ακόμης μια σκοτεινής σελίδας της χώρας, μετατρέποντας τα σε ποίηση, όχι μόνο επειδή έτσι το υπαγορεύει το πρωτοτύπο υλικό (από το «Λοιμό» του Αντρέα Φραγκιά), αλλά και ο φόβος της λογοκρισίας.
Πετυχαίνοντας όμως κάτι περισσότερο με το αρχικό του σημείωμα «ο χώρος της ταινίας, ο χρόνος και τα πρόσωπα είναι φανταστικά»: να φτιάξει μια ταινία που θα μπορούσε να είχε γυριστεί και σήμερα, μιλώντας για κάθε εποχή μιας εμφύλιας διαμάχης που μοιάζει να ενυπάρχει ως κακό κάρμα στα σωθικά κάθε λαού και για μια «εξορία» από οτιδήποτε ανθρώπινο.
Με φόντο ένα νησί τόσο κοντά στην Αττική που όλοι προσπερνάνε εδώ και χρόνια, με αποστροφή για τη μοίρα που του επιφύλαξε η ιστορική διαδρομή της Ελλάδας και με μια διάθεση να ξεχαστεί κάποτε, μόνο του εκεί στην πιο δυτική πλευρά των Κυκλάδων, τόσο ισχυρά αποτυπωμένο στη μνήμη ακόμη κι όταν δεν το αποκαλείς με το ονομά του.
πηγή: flix.gr
