164 χρόνια μετά την κινητοποίηση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Ν Υόρκη ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς, οι γυναίκες εξακολουθούν να έχουν δυσμενή κοινωνική μεταχείριση, να κακοποιούνται, να φορτώνονται τα βάρη της οικογένειας, να υποτιμώνται. Ειδικά οι εργαζόμενες γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με χαμηλότερους μισθούς, ανεργία, ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Η μητρότητα θεωρείται ανεπιθύμητη στους χώρους δουλειάς και αντιμετωπίζεται αρνητικά από τους εργοδότες. Η σεξουαλική και ψυχική κακοποίηση όπου υπάρχουν σχέσεις εξουσίας αποκαλύπτεται και όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά ειδικά στη χώρα μας φέτος «έχει την τιμητική της», αφού μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου βγήκαν στο φως μια σειρά σεξουαλικές επιθέσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον γυναικών στο χώρο του θεάματος και του αθλητισμού. Ενώ, η υπόθεση “Λιγνάδη” όπως και οι άλλες περιπτώσεις δείχνουν τη μπόχα του συστήματος, τον κυνισμό, την διαπλοκή, την επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, αλλά και την πολιτική συγκάλυψη.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας και στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.
Την ίδια στιγμή, εν μέσω πανδημίας, η εργασιακή επισφάλεια των γυναικών οξύνεται, ενώ η τηλεεργασία ενοποίησε τον χώρο του σπιτιού με τον χώρο της δουλειάς διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ή ότι επιχειρείται αλλαγή στο Οικογενειακό Δίκαιο, με όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργούνται η να ενισχύονται κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων.
Η 8 Μάρτη δεν είναι μέρα για λουλούδια και σόου χλιδάτων αξιωματούχων που παρελαύνουν στην τιβι.
Είναι η αναζήτηση ξανά και ξανά του νήματος της γυναικείας χειραφέτησης και της ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Η 8 Μάρτη είναι αναζήτηση του έρωτα για όλη τη ζωή απέναντι στις αποστειρωμένες συμβάσεις.
Δίνουμε το χέρι σε έναν αγώνα που αφορά όλους και όλες μας: τον αγώνα για πραγματική ισότητα, ενάντια στην έμφυλη βία, το σεξισμό, και την ταξική εκμετάλλευση.
Συμμετέχουμε
–8η Μάρτη στην απεργιακή κινητοποίηση Αθήνα, (Κλαυθμώνος – Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.)
–5:30 στην κινητοποίηση των συλλογικοτήτων το Σύνταγμα.
