Πολύ συχνά γυναίκες οι οποίες έχουν έρθει στην Ελλάδα για να βιοποριστούν δεν καταφέρνουν να νομιμοποιηθούν και μη έχοντας χαρτιά νομιμοποίησής ζουν διαρκώς κάτω απ΄ την αγωνία της σύλληψης και της απέλασης απ’ την χώρα. Το ότι δεν έχουν νομιμοποιηθεί δεν αποτελεί δική τους ευθύνη, καθώς οι διαδικασίες είναι δύσκολες και με υψηλό κόστος. Πολλές απ’ αυτές λοιπόν εργάζονται συχνά στα νοσοκομεία ως αποκλειστικές νοσοκόμες στο πλάι κάποιου ασθενούς, αφότου τους προσλάβει ο συγγενής του (όπως στην προκειμένη περίπτωση).
Οι εργαζόμενες αυτές -ή εργαζόμενοι σπανιότερα- έχουν να αντιμετωπίσουν δυο σκληρά πρόσωπα. Το ένα αφορά το κράτος και τους μηχανισμούς του (π.χ αστυνομία) που εξαπολύει ελέγχους προς σύλληψη και απέλασή τους και το δεύτερο αφορά τις νόμιμες αποκλειστικές οι οποίες συχνά αντίκεινται στις παράνομες θεωρώντας πως τους <<κλέβουν>> τη δουλειά όντας φθηνότερες.
Αξίζει να σταθούμε σ’ αυτό το σημείο περισσότερο. Οι εργαζόμενοι, αντί να είμαστε ενωμένοι και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, συχνά στρεφόμαστε ενάντια σε συναδέλφους , θεωρώντας πως έχουμε αντικρουόμενα συμφέροντα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο αδήλωτος εργαζόμενος μετανάστηςδιώκεται από πολλές πλευρές την ώρα που συναντά λίγες περιπτώσεις συναδελφικής αλληλεγγύης. Αισθάνεται πως οποιαδήποτε στιγμή ο οποιοσδήποτε μπορεί να τον <<καρφώσει>> και να διωχθεί από τη χώρα. Αυτό αυξάνει τα επίπεδα στρες και αγωνίας σ’ αυτούς τους εργαζομένους και τους καθιστά επιρρεπείς σε κινήσεις παρορμητικές, που μπορεί να τους κοστίσουν ακόμη και τη ζωή. Έτσι, συνέβη και σε αυτή την περίπτωση, στην οποία η γυναίκα αυτή βλέποντας τους αστυνομικούς στο νοσοκομείο, φοβούμενη τη σύλληψη και την απέλαση, τρομοκρατήθηκε και πήδηξε απ’ τον πρώτο όροφο. Αυτό ήταν και η αιτία του μετέπειτα θανάτου της.
Παρατηρείται λοιπόν πως κράτος και κεφάλαιο δείχνουν ένα σκληρό πρόσωπο σε ανθρώπους , οι οποίοι αλλάζουν χώρα μόνο και μόνο για να έχουν μια λίγο καλύτερη ζωή. Εκτός όμως από το κράτος, το οποίο συνηθίζει άλλωστε να συμπεριφέρεται μη ανθρώπινα, γίνεται αξιοπρόσεχτη και η έλλειψη βοήθειας ή και η αδιαφορία των <<νόμιμων εργαζομένων>> προς τους <<παράνομους>> . Άρα, <<χτυπά ήδη ένα καμπανάκι>> για όλους εμάς τους εργαζόμενους ,που ενώ διεκδικούμε τα δικαιωμάτά μας, ξεχνούμε να υπερασπιστούμε το ίδιο και τα δικαιώματα των συναδέλφων μας.
Ώρα να αλληλοβοηθηθούμε όλοι, νόμιμοι και παράνομοι εργαζόμενοι, έλληνες πολίτες και μετανάστες και πρόσφυγες. Μόνο εάν ο κόσμος της εργασίας είναι ενωμένος ουσιαστικά, μπορούν να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά.
Συμμετέχουμε στην κινητοποίηση στο Υπουργείο Εργασίας Πέμπτη 11 Ιουλίου στις 7:00 μμ (Σταδίου 29)
