“Αυτοί που αρπάνε το φαί από το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα‘ρθουν”
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ένα από τα πολλά ανοιχτά πεδία μάχης που έχουμε μπροστά μας είναι ο επίμονος αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Με την ψήφιση του νόμου 4472/2017, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έδωσε το πράσινο φως, ώστε να ανοίγουν τα εμπορικά καταστήματα 32 Κυριακές τον χρόνο σε «τουριστικές ζώνες» της χώρας, με εφαρμογή σε όλο το δήμο Αθηναίων, στο παραλιακό μέτωπο, στον Πειραιά, στην περιοχή του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος», στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Από ταξική σκοπιά η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας δεν είναι πάρα η υπεράσπιση ενός ακόμα οχυρού απέναντι στην επέλαση του κεφαλαίου. Ένα ακόμα σημαντικό εργατικό δικαίωμα που τίθεται υπό απειλή, έχοντας πίσω του δεκάδες που χάθηκαν και μπροστά του όσα έχουν απομείνει.
H κυριακάτικη αργία είναι ένα κατεκτημένο δικαίωμα των εργαζομένων, σε καιρούς οπού η καπιταλιστική κρίση στο βωμό του κέρδους προσπαθεί να σφετεριστεί από τα χέρια του. Ένα δικαίωμα πού μας δίνει τη δυνατότητα να αφιερώσουμε χρόνο σε πράγματα που η εντατικοποίηση στην εργασία μας στερεί, όπως να βρεθούμε με την οικογένεια μας, να επικοινωνήσουμε με τους φίλους μας, τον/την σύντροφο μας να συμμετέχουμε σε πολιτιστικές – κοινωνικές – αθλητικές εκδηλώσεις.
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι ένα ακόμα δεινό το όποιο απειλεί τους εργαζόμενους, κομμάτι στο παζλ της συνολικής αναδιάρθρωσης των συνθηκών εργασίας που θεσμοθετεί το κράτος και επιβάλλει με θράσος η εργοδοσία. Δεν τους φτάνουν οι εξευτελιστικοί μισθοί, η εργασία-λάστιχο, οι απολύσεις, η μαύρη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, ο υποκατώτατος μισθός, οι λευκές νύχτες… Η νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης Εργασίας ως ένα από τα μέτρα της συμφωνίας με τους «εταίρους – δανειστές» ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, μπορεί να μοιάζει με φάρσα αλλά δυστυχώς είναι τραγωδία και αν μείνουμε αμέτοχοι και δεν αντισταθούμε, τότε θα είναι ακόμα ένα γεγονός της καθημερινής εργασιακής βίας της καπιταλιστικής κουλτούρας.
Η αντίσταση στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας δεν άφορα μονό όσους εργάζονται την Κυριακή αλλά όλους. Όποιος εργαζόμενος ψωνίζει Κυριακή, υπογράφει ο ίδιος την καταδίκη του. Ας πάψουμε κι εμείς να σκεφτόμαστε ως καταναλωτές κι ας σκεφτούμε ως εργαζόμενοι, ως απολυμένοι, ως απλήρωτοι, ως άνεργοι. Σήμερα οι εργαζόμενοι στο εμπόριο αύριο κάθε ένας / μία από εμάς.
Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την οργάνωση του κόσμου της εργασίας από τα κάτω- πέρα από τον γραφειοκρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο, σε ένα δύσκολο και κατακερματισμένο χώρο πρέπει να δοκιμάσουν δρόμους συλλογικής οργάνωσης, διεκδίκησης και αξιοπρέπειας.
Αν οι ίδιοι δεν παλέψουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα, πρωτίστως, αλλά και για τα κοινωνικά, το μονό σίγουρο είναι πως κεφάλαιο και εργοδοσία όχι μόνο δεν θα αδιαφορήσουν, αλλά θα επενδύσουν στην ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, για την μεγιστοποίηση του κέρδους τους. Επομένως είναι απαραίτητη η οργάνωση των εργαζομένων σε πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης ή η δημιουργία σωματείων σε περίπτωση απουσίας.
Όσο συνεχίζεται η αθλιότητα της λειτουργίας των καταστημάτων την Κυριακή, τόσο θα συνεχίζουμε τις αγωνιστικές διαμαρτυρίες και τις απεργίες, θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε τον αγώνα των εργαζομένων στο εμπόριο, συμβάλλοντας όχι μόνο στην ενίσχυση του αγώνα για την Κυριακάτικη αργία, αλλά και συνολικά της θέσης μας ως εργαζόμενοι στο πεδίο της ταξικής πάλης.
Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας –υδραγωγείο
Πρωτοβουλία Ταξικής Αλληλεγγύης στη Νέα Φιλαδέλφεια
Συνέλευση Κενταύρου
