Λίγα λόγια για την ταινία:
Ξαπλώνει σε γαϊδούρι, μιλάει σε γεράκι, ταΐζει αρκούδα στο στόμα, παλεύει με φίδι (και το κερδίζει!), ξεφεύγει από μελίσσια, νάρκες και σφαίρες, βουτάει σε βαθιά πηγάδια και βρώμικες λίμνες, πέφτει από καταρράκτες, αρμέγει γελάδες και κουβαλάει γάλα, δίνει αίμα, σπάει το πόδι του,φροντίζει ασθενείς, χορεύει, παίζει τσέμπαλο, κάνει έρωτα με τη Μόνικα Μπελούτσι και γίνεται μοναχός, 15 χρόνια αργότερα. Κυρίες και Κύριοι, δεν είναι ο Κασέλ, ο Πιτ, ο Σβαρτσενέγκερ ή ο Βαϊσμίλερ, αλλά ο Εμίρ Κουστουρίτσα!
Το On the Miliky Road, που διαγωνίζεται για το Χρυσό Λιοντάρι, γιατί ο εκλέκτορας Τιερί Φρεμό δεν το δέχτηκε στις Κάννες (ο Σέρβο-Γάλλος, πρώην Βόσνιος και βαφτισμένος Χριστιανός πλέον, δήλωσε πως η άρνηση είναι διατεταγμένη και οφείλεται στην υποστήριξη του στον Βλαντιμίρ Πούτιν) αναπαραγάγει τα γνωστά, busy μοτίβα που γνωρίσαμε στις ταινίες του, τους εκκεντρικούς και ψυχωμένους χαρακτήρες, τους κακομοίρηδες και τους αφιονισμένους, με την πολιτική να θίγεται εξ’ απαλών ονύχων κι από μακριά. Δεν προσθέτει τίποτε καινούριο, ούτε στο στιλ ή τον μαγικό ρεαλισμό, ούτε στη θεματική, παρά μόνο σε μια πιο θρησκευτική ματιά πάνω στις κρίσιμες στροφές της ταινίας.
Όχι, ο Κουστουρίτσα δεν έχει ξεχάσει πώς να σκηνοθετεί- το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο στα πλάνα, την κάμερα και την ταχύτητα στην οπτική αφήγηση, δένοντας τη άρρηκτα με τη δική του, ροκ αίσθηση της βαλκανικής μουσικής. Όμως, δεν έχει τίποτε απολύτως να πει που δεν ξέρουμε, και η ερωτική ιστορία πάσχει από γεροντική αφέλεια, σε ένα σενάριο λιανό, υποτίθεται φευγάτο, αλλά τελικά ισχνό και ελάχιστα ενδιαφέρον ή πιστευτό. Τη μεγάλη διαφορά την κάνει ο ίδιος με την πρωταγωνιστική του παρουσία, σα να βγήκε από τη ντουλάπα χτυπώντας με δύναμη κι απωθημένα την πόρτα. Ποτέ δεν υπήρξε ντροπαλός, αλλά σε αυτό το όπως πάντα πανηγυρτζίδικου ύφους, τεράστιο vanity project, προβάλλει την εικόνα του, αν και outsider, ακαταμάχητου γκόμενου, κάτι ανάμεσα σε Τζακ Νίκολσον και Πέτρο Κωστόπουλο, που τον θέλουν κολασμένα δύο γυναίκες και μαλλιοτραβιούνται για τα νυσταγμένα μάτια του, που αψηφά τους κινδύνους πιο απερίσκεπτα και από τον Μίκι Μανόλοβιτς, που διατρέχει τις φρικαλεότητες (καμένα πτώματα και ανατιναγμένα ερίφια) με την μεταφυσική ανησυχία ενός προφήτη/αναχωρητή, επικαλούμενος ένα παρελθόν που δεν αποκαλύπτεται πραγματικά. Ο σαρωτικός του ρόλος επισκιάζει οτιδήποτε φέρει η ταινία, και αποσπά την αυτοσυγκέντρωση του.
Το On the Milky Road είναι ένα από τα μεγαλύτερα (σινε)τρίπ του Εγώ των τελευταίων ετών, και μάλιστα από έναν απροσδόκητο παίχτη, ο οποίος ανέκαθεν προσπαθούσε να κάνει το χάος να πειθαρχήσει στις εντολές του, και τώρα πέφτει όμηρος της ματαιοδοξίας του.
Πηγή: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
