Το Σάββατο 2 Ιουνίου μέσα στον γεμάτο Δημοτικό Κινηματογράφο της Ν. Ιωνίας το κοινό παρακολούθησε την ταινία “Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών” του Ξ. Βαρδαρού και Γ. Ξύδα.
Την ταινία προλόγισε ο Αλέκος Μοριανόπουλος, μέλος της ΟΠΙΝΙ, ενώ μετά το τέλος της έκανε την αρχή της συζήτησης με ένα κείμενο, απόσπασμα του οποίου παραθέτουμε παρακάτω. Οι σκηνοθέτες πήραν στη συνέχεια τον λόγο και οι προσκεκλημένοι αφηγητές της ταινίας, η κα Έλλη Νικολάου και ο Νεο-Ιωνιώτης Γιώργος Κατημερτζής αναφέρθηκαν στις προσωπικές τους ιστορίες από την Αντίσταση. Το ζήτημα της μη δικαίωσης στη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία που τέθηκε από τους ίδιους τους αγωνιστές αλλά και από το κοινό καθώς και το ερώτημα για το νόημα του αγώνα αυτών των ανθρώπων που οι ζωές οι δικές τους και των οικογενειών τους στιγματίστηκαν ανεπανόρθωτα, κράτησαν τη συζήτηση ζωντανή έως το τέλος. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν στο φουαγιέ και στον πεζόδρομο έξω από τον κινηματογράφο με τη συνοδεία ενός κεράσματος που είχε ετοιμάσει η Ομάδα της Ν. Ιωνίας. Στους παριστάμενους ήταν η Τασούλα Βερβενιώτη καθώς και μέλη της ΟΠΙ της Αθήνας.
“Η καταγραφή του παρελθόντος που έχουν κάνει στην ταινία τους ο Ξ. Βαρδαρός και ο Γ. Ξύδας, όπως και η δουλειά μας στην ΟΠΙΝΙ, εκτός από τους επιστημονικούς λόγους για τους οποίους γίνονται, είναι και η απάντηση ενάντια στη λήθη, αλλά και στην ίδια την αναθεώρηση της
[…]
Στην ταινία ακούμε τους αγωνιστές της περιόδου εκείνης, να μας μιλάνε με τη δική τους γλώσσα, που μερικές φορές ακόμα και η σιωπή τους ή οι ανάσες τους έχουν κάτι να μας πουν, για την πείνα, τον θάνατο, την εξοικείωση μαζί του, τις καθημερινές πράξεις αντίστασης, τις αυθόρμητες διαδηλώσεις και τις πορείες, τη δράση της νεολαίας, την οργάνωση που γέννησε η ανάγκη για επιβίωση, την αλληλεγγύη που έσωσε κόσμο, τη Μαύρη Αγορά, τα χωνιά που έγιναν κι αυτά εφιάλτης για τις δυνάμεις Κατοχής, τους χαφιέδες και την παράλληλη δράση τους, αλλά και την εκδίκηση για τους άδικους φόνους και τις εκτελέσεις αθώων και πατριωτών, τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας, τα μπλόκα που γίνονταν τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής σχεδόν καθημερινά σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και τέλος την Απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά”.
