ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ σε παλαιστίνιους φυλακισμένους απεργούς πείνας και σε τούρκους απεργούς πείνας

Η εργατική λέσχη στέκεται αλληλέγγυα στους φυλακισμένους παλαιστίνιους απεργούς πείνας, και στους Τούρκους απεργούς πείνας:

Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους παλαιστίνιους απεργούς πείνας

Aπό τις 17 Aπρίλη 2017, 1.600 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις φυλακές του Iσραήλ έχουν κηρύξει απεργία πείνας – «απεργία για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία», όπως την ονομάζουν. Oι απεργοί πείνας καταφεύγουν σ’ αυτό το έσχατο μέσο, που θέτει τη ζωή τους σε κίνδυνο, ζητώντας:

-βελτίωση των συνθηκών κράτησης, εγκατάσταση δημόσιου τηλεφωνικού κέντρου για την επικοινωνία των κρατουμένων με τις οικογένειές τους, σύμφωνα με τους κανόνες των φυλακών – ένα δικαίωμα που ισχύει για φυλακισμένους εβραϊκής καταγωγής, όπως π.χ. για τους δολοφόνους του πρώην ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Pάμπιν.
-επαναφορά του επισκεπτηρίου σε δυο επισκέψεις το μήνα, να μην κρατούνται οι συγγενείς των φυλακισμένων στα σημεία ελέγχου του στρατού και να μην βιντεοσκοπούνται, να επιτρέπεται η εισαγωγή στις φυλακές ρούχων και παπουτσιών,
-ιατρικές εξετάσεις, μεταφορά των αρρώστων σε νοσοκομεία, οδοντιατρική φροντίδα, απελευθέρωση κρατουμένων με χρόνιες παθήσεις και ατόμων με ειδικές ανάγκες,
-ίσα δικαιώματα σε επισκεπτήριο για τους κρατούμενους από τη Γάζα,
-εισαγωγή βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων χωρίς περιορισμούς,
-βελτίωση των συνθηκών κράτησης, εγκατάσταση κλιματιστικών (ειδικά στις φυλακές μέσα στην έρημο),
-αποσυμφόρηση των φυλακών, να μην υπερβαίνουν τους 4 οι κρατούμενοι ανά κελί,
-δυνατότητες για ακαδημαϊκές σπουδές στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο εκτός από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση,
-αύξηση των ωρών προαυλισμού μέχρι τις 10 το βράδυ κατά την καλοκαιρινή περίοδο κ.λπ.
Περίπου 7.000 Παλαιστίνιοι κρατούνται στις φυλακές του Iσραήλ. Ανάμεσά τους οι 750 είναι χωρίς δίκη, μόνο με διοικητική απόφαση. Περίπου 300 είναι παιδιά. 13 είναι βουλευτές της Παλαιστινιακής εθνοσυνέλευσης, με πιο εξέχουσα μορφή τον Mαρουάν Mπαργούτι, καταδικασμένο από το 2002 σε 5 φορές ισόβια συν 40 χρόνια φυλάκιση. Aπό το 2002 το Iσραήλ έχει συλλάβει 70 βουλευτές, πάνω από το μισό των μελών της παλαιστινιακής βουλής. Aπό την κατάληψη όλης της Παλαιστίνης, με τον πόλεμο του 1967, 800.000 Παλαιστίνιοι έχουν περάσει από τις φυλακές του Iσραήλ. Aυτή η αριθμητική της φρίκης δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Kανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όσο άνθρωποι φυλακίζονται, βασανίζονται και κρατούνται σε συνθήκες εξευτελισμού και ταπείνωσης.
Kανένας λαός δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όσο ένας άλλος λαός, εν προκειμένω ο Παλαιστινιακός λαός, βρίσκεται υπό συνθήκες κατοχής, κρατείται φυλακισμένος ή ανά πάσα στιγμή μπορεί να φυλακιστεί από το στρατό του Iσραήλ. Oι φυλακισμένοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους έχουν κατηγορηθεί για αντίσταση στις συνθήκες κατοχής, που από το Iσραήλ θεωρείται τρομοκρατική πράξη και αδίκημα. Όμως, ο αγώνας για ελευθερία από την κατοχή δεν είναι έγκλημα. Είναι δικαίωμα και καθήκον. «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη».
Aπαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση και από τη διεθνή κοινότητα να σπάσουν την ένοχη σιωπή τους και να παρέμβουν για την ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών πείνας. Καταγγέλουμε την κυβέρνηση Tσίπρα -στελέχη της οποίας παλιότερα συμμετείχαν σε εκδηλώσεις για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού- όχι μόνο για την ένοχη σιωπή της, αλλά και για την ανάπτυξη των σχέσεών της με το σιωνιστικό κράτος του Iσραήλ, το δικτάτορα Aλ Σίσι στην Aίγυπτο, μια πολιτική που θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην ανατολική Mεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.
Nίκη στον αγώνα των φυλακισμένων παλαιστινίων απεργών πείνας.
Λευτεριά σε όλους τους μαχητές.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Ψήφισμα για απεργούς πείνας στην Τουρκία 

Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και την εξαγγελία εφαρμογής της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, κατά την διάρκεια έξι μηνών, προφυλακίσθηκαν 41.326 άτομα και 121 δημοσιογράφοι, απολύθηκαν πάνω από 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, έκλεισαν 155 μέσα ενημέρωσης. Βομβαρδίστηκαν και συνεχίζουν να βομβαρδίζονται οι περιοχές του Κουρδιστάν.

Στις 7 Νοέμβρη 2016 δολοφονήθηκαν 11 αντάρτες του DHKC (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών όλης της περιοχής, και έγινε χρήση χημικών. Ως σήμερα δεν έχουν παραδώσει τις σορούς των ανταρτών στους γονείς τους. Γι’ αυτό ένας 70χρονος πατέρας ξεκίνησε αγώνα για το ανθρώπινο δικαίωμά του να ενταφιάσει τη σορό του παιδιού του. Τον προσήγαγαν κατ΄ επανάληψη και συνεχώς τον απειλούν. Παρ’ όλες τις προσπάθειές του δεν τα κατάφερε, γι’ αυτό ξεκίνησε στις 23 Φλεβάρη 2017 απεργία πείνας. Σήμερα, μετά από πάνω από 80 ημέρες, συνεχίζει τον αγώνα του, ανακοινώνοντας ότι «όποιο κι αν είναι το κόστος, θα συνεχίσω. Θέλω να έχει ο γιος μου ένα τάφο που να μπορώ να επισκέπτομαι. Ακόμα και αν έχει μείνει μόνο ένα κόκκαλο, το θέλω». Στην πορεία της απεργίας πείνας ταυτοποιήθηκαν οι σοροί δύο ανταρτών κι ήταν αποτέλεσμα αυτού του αγώνα.

Η NURİYE GÜLMEN, καθηγήτρια Πανεπιστημίου είναι η πρώτη που αντιστάθηκε στην Άγκυρα κατά των απολύσεων. Τις πρώτες μέρες προέβαιναν σε συλλήψεις της καθημερινά, αλλά εκείνη συνέχιζε την αντίστασή της με τα αιτήματα: «Θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω. Όχι στα μέτρα έκτακτης ανάγκης». Με την αποφασιστικότητα και την αγωνιστικότητά της κατάφερε να απλωθεί η φωνή της σε όλη την χώρα. Πέρασαν έξι μήνες από τότε. Τώρα η NURİYE GÜLMEN και ο δάσκαλος SEMİH ÖZAKÇA συνεχίζουν την απεργία πείνας που είχαν ξεκινήσει στις 11 Μαρτίου. Ήδη διανύουν πάνω από 70 μέρες απεργίας πείνας και έχουν γίνει σύμβολα της αντίστασης των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων κατά της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Επίσης, μετά απ’ αυτούς, ξεκίνησαν την αντίστασή τους και οι δημόσιοι υπάλληλοι σε Κωνσταντινούπολη, Μαλάτια, Αϊδίνιο, Αλικαρνασσό και Ντούζκε παίρνοντας δύναμη απ’ την αντίσταση της Άγκυρας. Τώρα στηρίζουν τον αγώνα τους απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, εργάτες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, βουλευτές…

Το βασικό στοιχείο της αντίστασης αυτής, που ξεκίνησε σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης και τρομοκρατίας, είναι η αποφασιστικότητα. Παρ’ όλο που συνεχίζονταν οι απειλές, οι συνεχείς προσαγωγές και οι πιθανότητες προφυλάκισης ήταν πολύ μεγάλες. Στην αρχή δεν ήταν πολλοί, αλλά με το θάρρος τους δυνάμωσαν και την αγωνιστικότητα των υπολοίπων. Αυτοί που αντιστέκονται είναι επίσης μέλη της KESK (Συνομοσπονδία των Συνδικάτων Δημοσίων Υπαλλήλων), που αν και έχει πάνω από 200.000 μέλη, δεν επέλεξε το δρόμο του αγώνα. Σε όσους έθεταν αυτά τα θέματα σε συζήτηση υπεδείκνυε τον δρόμο της απραξίας, ως τη μοναδική επιλογή για τις ανυπέρβλητες, κατά την άποψή της, καταστάσεις, υποδαυλίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το φόβο τους. Αλλά και στην πόλη Μαλάτια οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέσα σε 93 μέρες, προσήχθησαν 87 φορές.

Χωρίς θυσίες τίποτα δεν γίνεται. Μετά απ’ όλες αυτές τις αντιστάσεις, έσπασε και το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Θα οργανωθούμε στις λαϊκές, εργατικές, φοιτητικές, καλλιτεχνικές κλπ συνελεύσεις και θα δυναμώσουμε τον αγώνα.

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ!

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ!

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ!

ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ!

Δείτε επίσης:

This entry was posted in Αλληλεγγύη