Εξολοθρεύοντας τη ζωή που δεν είναι άξια να βιωθεί.
Αυτός ο χαρακτηρισμός της ζωής αντιστοιχεί σε όλους και όλες εκείνες/ους που το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία έκρινε ως ανάξιους προς ζωή, συνεπώς βιολογικά κατώτερους, νομιμοποιώντας έτσι και την εξόντωσή τους. Ως τέτοια δολοφονήθηκαν πάνω από 200.000 σώματα στα ναζιστικά νοσοκομεία και ψυχιατρεία τη περίοδο 1938-44. Ανάπηροι, ψυχικά ασθενείς, ομοφυλόφιλα άτομα, ρομά, εβραίοι, κομουνιστές, ζωές ανάξιες να βιωθούν. Καθιστώντας μια ζωή (εδώ τις ζωές ολόκληρων ομάδων ανθρώπων) ως μη-άξια , κλείνοντας την σε ψυχιατρεία και στρατόπεδα συγκέντρωσης αφαιρείς το στοιχείο εκείνο που καθιστά τη ζωή αυτή ανθρώπινη, την αναγνώριση δηλαδή του υποκειμένου, τη πρόσβασή του στο λόγο και στη βούληση του. Εκείνο που απομένει μετά από μια τέτοια αφαίρεση είναι μόνο το σώμα πλήρως φονεύσιμο και εκτεθειμένο σε όλα τα δεινά. Αυτό ακριβώς αποτέλεσαν όλοι οι μη-άξιοι, οι εχθροί/ απειλή του γερμανικού λαού στο Γ’ Ράιχ . Αυτό ακριβώς νομιμοποιούσε στη συνείδηση των ‘απλών ανθρώπων’ τα ανθρώπινα πειράματα, τις εξοντώσεις, τις ευθανασίες, τις στειρώσεις, τους θαλάμους αερίων. Όμως ο διαχωρισμός αυτός του άξιου και μη, του κανονικού και μη , δεν δημιουργήθηκε από το ναζιστικό κόμμα. Ήδη μετά τη βιομηχανική επανάσταση , αλλά και με το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου, που άφησε πίσω του πλήθος αναπήρων και ψυχικά ασθενών, η ιατρική και η ψυχιατρική κλήθηκαν να αναλάβουν το ρόλο που μέχρι τότε είχε η εκκλησία , τον καθορισμό της ιεράς ζωής. Δεκαετίες επιστημονικής ερεύνας και πειραμάτων πάνω στα σώματα χιλιάδων ανθρώπων σε όλο το δυτικό κόσμο, έστησαν και ακολούθησαν πιστά το ευγονικό μοντέλο. Το ναζιστικό κόμμα, ήταν αυτό που ήρθε να εφαρμόσει ολοκληρωτικά και σε όλο το πληθυσμό, το μοντέλο αυτό, ή όπως πίστευαν οι ίδιοι να αφήσουν τη ‘φυσική επιλογή’ ( όπως ορίστηκε από το Δαρβίνο) να κάνει τη δουλεία της.
Η συζήτηση περί άξιας και μη-άξιας ζωής, περί νόμιμης ζωής και παράνομης δεν έχει κλείσει ακόμα και στις μέρες μας. Και δεν θα κλείσει όσο σώματα πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο προσπαθώντας να περάσουν τα σύνορα, όσο σώματα κλείνονται σε στρατόπεδα σε κάθε σημείο της Ελλάδας ( και όχι μόνο) , χωρίς να μπορούν να μετακινηθούν ελεύθερα, όσο ζωές φυλακίζονται μέσα στα ίδια τους τα σώματα με χημικές καθηλώσεις και ναρκωτικά . Η γραμμή ανάμεσα σε ζωή και θάνατο για όλους αυτούς είναι θολή και το μόνο που μένει είναι η απόφαση του κυρίαρχου κράτους για τη κατάσταση στην οποία ανήκουν , τη ζωή ή το θάνατο.
Η ταινία αυτή μέσα από την ιστορία ενός νεαρού ρομά (Ερνστ Λοσσα) παρουσιάζει τη ζωή μέσα σε ένα ψυχιατρείο, της ναζιστική Γερμανίας το 1944. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, καταδεικνύει την επιστήμη της εποχής, μέσα από τα μάτια των ζωών που είναι ανάξιες να βιωθούν.
