Ένα χρόνο μετά την καταδίκη της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουμε ξεμπερδέψει για τα καλά με τις φασιστικές ομάδες. Με την ανοχή και κάλυψη της αστυνομίας, όπως κάθε φορά, οι φασίστες βρήκαν πάλι χώρο να δράσουν στο σχολικό περιβάλλον. Δε μας κάνει εντύπωση, ούτε αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά μέρος της οργανωμένης προσπάθειας των φασιστών να ανακτήσουν την παρουσία τους στην κοινωνία.
Λίγο καιρό πριν, στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης έγιναν δολοφονικές επιθέσεις από φασίστες σε μαθητές και φοιτητές που βρέθηκαν έξω από το σχολείο για να μοιράσουν πολιτικά κείμενα. Σε δεύτερο χρόνο μάλιστα, η αστυνομία επιτέθηκε στους αντιφασίστες που είχαν μαζευτεί στο ίδιο σημείο για να διαμαρτυρηθούν για τις επιθέσεις, ενώ άφησε ανενόχλητους ακόμα και εξωσχολικούς φασίστες που πετάγανε μολότοφ μέσα από το σχολείο. Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν και άλλα περιστατικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου μέσα από τη βία, φασιστικές ομάδες προσπάθησαν να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης.
Οι φασιστικές ομάδες δεν αποτελούν τρόπο αντίδρασης ενάντια στο σύστημα, δεν πολεμάνε τις πολιτικές που υποβιβάζουν τις ζωές μας και αντίθετα, τις ενισχύουν. Είναι συμμορία δολοφόνων και φυσικά, αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Στο σχολείο, ο ρατσισμός και ο φασισμός μοναδικό στόχο έχουν να δημιουργούν διαιρέσεις ανάμεσα στους μαθητές, τραβώντας την προσοχή από τα καθημερινά προβλήματά τους. Κι επιπλέον, φυτεύοντας τον ρατσισμό στους μαθητές, δημιουργούν μελλοντικούς εργαζόμενους που στρέφονται ενάντια στον μετανάστη συνάδελφό τους και δε διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν από τους εργοδότες.
Δεν πρέπει να αποπροσανατολιζόμαστε! Τα πραγματικά μας προβλήματα δεν είναι ούτε οι πρόσφυγες, ούτε οι μετανάστες, ούτε οι Ρομά. Στα σχολεία, ήδη αρκετό καιρό μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η Κεραμέως εξαφανίζει τμήματα με το πάτημα ενός κουμπιού, καθηγητές δεν υπάρχουν για πολλά μαθήματα, για να μη μιλήσουμε για τις τραγικές υποδομές, όπως αίθουσες-κοντέινερ. Όπως και στο σχολείο, έτσι και στην κοινωνία η κατάσταση είναι ανάλογη. Όντας πολλαπλά επιβαρυμένοι από τις οικονομικές, πολιτικές και ψυχολογικές συνέπειες της πανδημίας, καλούμαστε να δουλεύουμε όλο και περισσότερο, χωρίς να πληρωνόμαστε πάντα αυτό που αξίζουμε, σε έναν κόσμο που τα πάντα ακριβαίνουν σχεδόν κάθε λεπτό! Σε όλη αυτή την κατάσταση, ο ρατσισμός είναι το τέλειο όπλο του συστήματος για να στρέψει τα βλέμματά μας αλλού. Γι’ αυτό και ο ρατσισμός, ο φασισμός και ο σεξισμός δεν πρόκειται να τελειώσουν, εάν δεν καταστραφεί το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά.
Το σχολείο είναι περιβάλλον που από μόνο του δε χωράει φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές. Ειδικά σε γειτονιές όπως η δική μας, όπου έχουμε μάθει να ζούμε και να πηγαίνουμε μαζί σχολείο, μαθητές και μαθήτριες κάθε εθνικότητας, δε χωράει το μίσος ούτε μες στις αίθουσες, ούτε έξω από αυτές. Οργανωνόμαστε μαζί με τους συμμαθητές μας, όποιο κι αν είναι το χρώμα του δέρματός τους και ό,τι γλώσσα κι αν μιλάνε για να παλέψουμε για ένα ελεύθερο σχολείο, με αξιοπρεπείς συνθήκες μάθησης και διαβίωσης και στη συνέχεια για την κοινωνία που μας αξίζει.
Ζούμε μαζί, πάμε σχολείο μαζί, δουλεύουμε μαζί, ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ!
