Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά όλες συγκλίνουν στον στρατηγικό στόχο της οικονομικής ανάπτυξης. Και η οικονομική ανάπτυξη βασίζεται αναγκαστικά σε δύο προϋποθέσεις: πρώτον στην συνεχή κυκλοφορία προϊόντων και υπηρεσιών στην αγορά και δεύτερον στην εξασφάλιση υψηλού κέρδους στην παραγωγή αυτών των προϊόντων. Σε ελεύθερη μετάφραση: συνεχόμενα και εξαντλητικά ωράρια ώστε (αν είναι δυνατόν) τα μαγαζιά να μην κλείνουν ούτε Κυριακές, ούτε αργίες, ούτε βράδια και δεύτερον χαμηλοί μισθοί και διαλυμένα δικαιώματα ως κίνητρα επενδύσεων (άρα και κέρδους).
Το παραπάνω έρχεται να επιβεβαιώσει πως η οικονομική ανάπτυξη και η τόνωση της επιχειρηματικότητας, έχουν ως αναγκαία προϋπόθεση τη συνεχόμενη υποτίμηση και υποβάθμιση της ζωής του κόσμου της εργασίας με σκοπό την αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου που είχε πληγεί από την κρίση. Μας ζητάνε να επιβιώσουμε με 400 και 500 ευρώ μισθό, επισφαλώς εργαζόμενοι, ανασφάλιστοι, με απλήρωτες υπερωρίες ώστε να ανακάμψει το κεφάλαιο από την κρίση του.
Να περάσουμε στην ενεργό αμφισβήτηση του ρόλου μας
Όχι, δεν είμαστε κατά κανένα τρόπο προορισμένοι να ζούμε για να εργαζόμαστε. Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε να δουλεύουμε 10ωρα και 12ωρα, να δουλεύουμε Κυριακές, αργίες, γιορτές, βράδια, να δουλεύουμε εν ολίγοις όλη μας τη ζωή για τις ανάγκες ανάπτυξης του κεφαλαίου. Δεν θα ανεχθούμε να πουλάμε όλο το χρόνο μας άνευ όρων στα αφεντικά μας για να απολαμβάνουν οι τελευταίοι τους καρπούς των δικών μας κόπων. Η εργασία δεν είναι ούτε προορισμός ζωής ούτε καμιά απόλαυση που δεν ξέρουμε να πάρουμε από τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η εργασία είναι ο κοινωνικός καταναγκασμός όλων εκείνων που δεν έχουμε κανένα άλλο μέσο για να επιβιώσουμε πέρα από την εργασία μας.
Να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας. Να οργανωθούμε στους χώρους εργασίας μας
Αναγνωρίζουμε τη δυσμενή μας θέση ως εργαζόμενοι/ες. Προοριζόμαστε να θυσιάζουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τα όνειρά μας καθώς είμαστε αναγκασμένοι/ες να εργαζόμαστε για να επιβιώσουμε. Μέσα σε αυτή την αναγκαία κατάσταση, υπό το φόβο της ανεργίας, είμαστε πρόθυμοι να δεχθούμε οτιδήποτε μας επιβάλλουν κράτος – κυβερνήσεις – κεφάλαιο προκειμένου να μην βρεθούμε στο σωρό των ανέργων. Βλέπουμε σιγά σιγά πως είμαστε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που πετάγεται χωρίς δεύτερη σκέψη στον ιστορικό κάδο, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο για την ανάπτυξη της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Μέσα από αυτό να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε όλοι/ες τα ίδια συμφέροντα. Να θέσουμε λοιπόν τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας επιθυμίες σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντα κερδοφορίας του κεφαλαίου. Να ανοίξουμε το δρόμο στην ταξική πάλη.
Να συνειδητοποιήσουμε πως όσο υποχωρούμε και δεχόμαστε κάθε νέα συνθήκη αμαχητί, κάτι τέτοιο ανοίγει το δρόμο για μια όλο και μεγαλύτερη απαξίωση της ζωής και του χρόνου μας. Κανείς δεν πρόκειται να νοιαστεί για τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων. Τα σώματά μας είναι ο φορέας του κέρδους, και ως τέτοια μπορούν να είναι μόνο πλήρως εκτεθειμένα και εκμεταλλεύσιμα.
Δεν μας απομένει καμιά άλλη επιλογή πέραν της συλλογικής οργάνωσης και αντίστασης. Να καταλάβει καθένας και καθεμία από μας πως δεν είναι μόνη της. Η κυριακάτικη αργία, οι άδειες, τα ρεπό, οι αργίες, οι γιορτές είναι κομμάτια του ελεύθερου χρόνου μας και δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Η επιβολή όλων των παραπάνω ας είναι μόνο η αρχή προς μια δυναμική διεκδίκηση για μείωση των ωρών εργασίας, για αυξήσεις στους μισθούς, για πλήρη κάλυψη όλων των δικαιωμάτων μας. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μας χαριστεί απλόχερα αν δεν το διεκδικήσουμε συλλογικά, ως εργαζόμενοι/ες.
Η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, η πάλη ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μας διεξάγεται καθημερινά, από τις πιο μικρές διεκδικήσεις στους χώρους εργασίας. Να μην αφήσουμε καμία Κυριακή να χαθεί αμαχητί.
Δεν θα χάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να την κερδίσουμε.
Κάτω τα ξερά σας από τις Κυριακές και τις ζωές μας.
Όλες/οι στην συγκέντρωση που καλεί το Συντονιστικό
δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια Κυριακή 14/7, 10.00 στην Ερμού
